Mon dopage: 2 chaussons aux pommes et 1 coca
encore 13 kilomètres!!!
Friday, March 16, 2007
Wednesday, March 14, 2007
Interview in de dorpskrant
Een Hansbekenaar in de Hel van Het Noorden.
Er rijdt dit jaar een Hansbekenaar Parijs-Roubaix. Koen Degroote rijdt
niet mee in het wielerpeleton, maar rijdt twee weken vroeger zijn
eigen koers in de Hel van het Noorden.We konden in Man Bijt Hond reeds
een trainingsrit van hem volgen, waarin duidelijk werd dat het
pistewerk nog heel wat oefening vergde. Vlakaf vroeg zich af hoe het
intussen met zijn stuurvaardigheden ging en legde zijn oor te
luisteren bij een rasechte flandrien.
Vlakaf: En ben je al een beetje bekomen van de val in de velodrome in
Roubaix? Via Man Bijt Hond hebben we dit allemaal gezien ...
Koen: Toen ik er op ging, dacht ik dat het kinderspel zou zijn om op
de piste te rijden, maar dat was achteraf gezien duidelijk een heel
naïeve gedachte. Op de piste rijden is heel wat anders dan er als
toeschouwer naar te kijken. Je kan je als toeschouwer moeilijk
voorstellen hoe steil dat is. Daarnaast ligt de piste in Roubaix ook
heel 'vettig'. Het eerste wat ik dacht na mijn val was dat ik content
was dat ik niets gebroken had. Pas daarna realiseerde ik mij dat een
camera op mij gericht was. Achteraf heb ik er al veel mee gelachen,
want blijkbaar iedereen heeft dat op TV gezien. Uiteindelijk ben ik er
niet beschaamd over, het hoort bij het leerproces.
Vlakaf: Wat is eigenlijk je bedoeling om op 1 april Parijs-Roubaix te
gaan rijden? Wil je hier iets mee bereiken?
Koen: Ja, ik hoop dat ik de eerste zal zijn die het parcours van 2007
volledig tot aan de eindmeet zal uitrijden. Indien het lukt, mag ik
mezelf de winnaar van de hellekoers van dit jaar noemen. Let wel, ik
besef maar al te goed dat ik kan falen en dat het mogelijk is dat ik
de man met de hamer tegenkom. Het zal belangrijk zijn om vroeg genoeg
te vetrekken om voor het donker de piste te bereiken. Ik hoop er een
11 tal uur op te rijden. Ik heb wel mijn voorzieningen genomen. Zoals
in een echte koers zal ik gevolgd worden door twee volgwagens, zeg
maar de 'bevoorrading' en de 'pers'.
De reden dat ik op 1 april de koers ga rijden, heeft te maken met de
foto-documentaire die ik aan het maken ben rond het Noorden van
Frankrijk en meer specifiek over het leven rond het parcours van
Parijs-Roubaix buiten die ene dag waarop de hele wereld zijn aandacht
focust op dat eerder grauw stukje Frankrijk. Eigenlijk wil ik de echte
hel tonen, de hel waarin veel mensen daar leven. Iedereen spreekt wel
over 'de koers' in de Hel van het Noorden, maar die koers is eigenlijk
eerder een spel die deze oude mijnstreek symboliseert. Uiteindelijk
kan je mijn Parijs-Roubaix zien als het fietsend afsluitstuk van deze
fotoreportage.
Vlakaf: Je spreekt over een foto-documentaire. Kan je hier wat meer
uitleg over geven?
Koen: Wel, eigenlijk heb ik twee jaar geleden een klein fotoboekje
gemaakt over een oud mijnwerkersstadje, Aniche, ergens tussen Douai en
Valenciennes. De aanleiding toen was mijn ontmoeting met Joël Kulzsak,
een Fransman met Poolse roots. Zijn grootouders immigreerden zoals zo
veel Polen vanuit Poznan naar Le Nord om vooral in de mijnen te gaan
werken. Wanneer ik me realiseerde dat Le Nord ergens een Oost-Europese
multiculturele invloed heeft en dat Aniche vlakbij de passage van
Parijs-Roubaix ligt, besefte ik dat mijn twee grote liefdes, namelijk
Oost-Europa én de fiets, ergens verenigd worden in het Noorden van
Frankrijk. Daarom voelde ik een heel sterke drang om hier dicht bij
huis een fotoreportage te maken, zoals ik ze graag maak op mijn
fietstochten doorheen Oost-Europese landen.
Bijvoorbeeld, de eerste kasseistrook van Parijs-Roubaix tussen
Troisvilles en Inchy, omgedoopt tot 'Pavé Jean Stablinski', naar een
nordist met Poolse achtergrond die zevende werd toen Peter Post won in
'64, straalt een grauwheid uit op dezelfde manier als je die in
Oost-Europa kan vinden. Langsheen het parcours vindt je wel meerdere
zulke 'oost-europese taferelen'. Aangezien het parcours uit oude,
trage wegen bestaat, lijkt de vooruitgang tot daar iets minder snel te
zijn doorgedrongen. Langs de ene kant wil ik dit met mijn
fotoreportage aanklagen, maar langs de andere kant vind ik dit ook
romantisch. Dit klink misschien wat dubbel, maar ik denk dat menig
wielerliefhebber kan bevestigen dat de ellendigheid die de koers daar
uitstraalt juist ook de schoonheid uitmaakt van de koers.
Mijn fotoreportage over de échte Hel van het Noorden verschijnt begin
mei in een gloednieuw magazine voor de actieve fietser, Grinta. Er
zijn een vijftal kasseistroken die ik uitvoerig zal bespreken, niet
omwille van hun belang in de koers, maar wel als karaktervol
decorstuk. Het gaat me dus niet om de coureurs zelf, maar om het decor
waar ze doorheen fietsen.
Vlakaf: Ga je op 1 april enkel Parijs-Roubaix fietsen of plan je die
dag ook andere activiteiten?
Koen: Zelf kan ik die dag niet veel meer doen dan fietsen, dat zal je
wel begrijpen. Ik denk dat ik die dag het zwart voor mijn ogen zal
zien. Ik hoop op meewind, om eerlijk te zijn. Maar uiteindelijk is het
ook de bedoeling om er niet alleen 'mijn' Parijs-Roubaix van te maken,
maar ook 'onze' Parijs-Roubaix. Daarom vertrekt op die dag om 10u 's
morgens ook een groepje mensen aan café de Zoete Inval hier in
Hansbeke. Iedereen kan zich hierbij voegen tegen een democratisch
prijsje voor het vervoer. Wie wil meegaan kan zich inschrijven door te
mailen naar koen.deflandrien@gmail.com. Deze mensen zullen langsheen
het parcours twee exposities rond dit project kunnen gaan bekijken. Er
zullen foto's over Aniche te zien zijn en foto's en tekeningen over
het parcours. Daarnaast kunnen ze mij natuurlijk ook steeds
aanmoedigen. Op het einde kan iedereen mee in de vélodrome van Roubaix
... dan kunnen ze mij misschien eens in het echt zien vallen (lacht).
Vlakaf: Tot slot: wat voelt een nu toch reeds doordreven
kasseistrookvreter bij onze Hansbeekse kasseistrook in de Rostraat?
Valt die te vergelijken met de kasseistroken in Parijs-Roubaix?
Koen: Wel, eigenlijk niet echt. In vergelijking met de kasseistroken
in het Noorden is de Rostraat eerder een lachertje. De kasseien in de
Rostraat liggen echt wel nog deftig. De Rostraat valt het meest te
vergelijken met de kasseistrook van Willems naar Hem. Dat is de
voorlaatste kasseistrook van de koers en ze krijgt van de
organisatoren 1 ster mee. Als je weet dat ze tot 5 sterren gaan, zal
je ook wel doorhebben dat de Rostraat binnen het Parcours van
Parijs-Roubaix zeker geen scherprechter zou zijn. Eens ik de strook te
Hem zal bereikt hebben, ben ik zeker van de meet te bereiken en ben
ik dus eigenlijk bijna 'thuis'.
We wensen Koen veel succes toe tijdens zijn hellekoers. Wie wil kan nu
reeds foto's tekeningen bekijken op zijn blogspot op
http://koeninlenord.blogspot.com .
Er rijdt dit jaar een Hansbekenaar Parijs-Roubaix. Koen Degroote rijdt
niet mee in het wielerpeleton, maar rijdt twee weken vroeger zijn
eigen koers in de Hel van het Noorden.We konden in Man Bijt Hond reeds
een trainingsrit van hem volgen, waarin duidelijk werd dat het
pistewerk nog heel wat oefening vergde. Vlakaf vroeg zich af hoe het
intussen met zijn stuurvaardigheden ging en legde zijn oor te
luisteren bij een rasechte flandrien.
Vlakaf: En ben je al een beetje bekomen van de val in de velodrome in
Roubaix? Via Man Bijt Hond hebben we dit allemaal gezien ...
Koen: Toen ik er op ging, dacht ik dat het kinderspel zou zijn om op
de piste te rijden, maar dat was achteraf gezien duidelijk een heel
naïeve gedachte. Op de piste rijden is heel wat anders dan er als
toeschouwer naar te kijken. Je kan je als toeschouwer moeilijk
voorstellen hoe steil dat is. Daarnaast ligt de piste in Roubaix ook
heel 'vettig'. Het eerste wat ik dacht na mijn val was dat ik content
was dat ik niets gebroken had. Pas daarna realiseerde ik mij dat een
camera op mij gericht was. Achteraf heb ik er al veel mee gelachen,
want blijkbaar iedereen heeft dat op TV gezien. Uiteindelijk ben ik er
niet beschaamd over, het hoort bij het leerproces.
Vlakaf: Wat is eigenlijk je bedoeling om op 1 april Parijs-Roubaix te
gaan rijden? Wil je hier iets mee bereiken?
Koen: Ja, ik hoop dat ik de eerste zal zijn die het parcours van 2007
volledig tot aan de eindmeet zal uitrijden. Indien het lukt, mag ik
mezelf de winnaar van de hellekoers van dit jaar noemen. Let wel, ik
besef maar al te goed dat ik kan falen en dat het mogelijk is dat ik
de man met de hamer tegenkom. Het zal belangrijk zijn om vroeg genoeg
te vetrekken om voor het donker de piste te bereiken. Ik hoop er een
11 tal uur op te rijden. Ik heb wel mijn voorzieningen genomen. Zoals
in een echte koers zal ik gevolgd worden door twee volgwagens, zeg
maar de 'bevoorrading' en de 'pers'.
De reden dat ik op 1 april de koers ga rijden, heeft te maken met de
foto-documentaire die ik aan het maken ben rond het Noorden van
Frankrijk en meer specifiek over het leven rond het parcours van
Parijs-Roubaix buiten die ene dag waarop de hele wereld zijn aandacht
focust op dat eerder grauw stukje Frankrijk. Eigenlijk wil ik de echte
hel tonen, de hel waarin veel mensen daar leven. Iedereen spreekt wel
over 'de koers' in de Hel van het Noorden, maar die koers is eigenlijk
eerder een spel die deze oude mijnstreek symboliseert. Uiteindelijk
kan je mijn Parijs-Roubaix zien als het fietsend afsluitstuk van deze
fotoreportage.
Vlakaf: Je spreekt over een foto-documentaire. Kan je hier wat meer
uitleg over geven?
Koen: Wel, eigenlijk heb ik twee jaar geleden een klein fotoboekje
gemaakt over een oud mijnwerkersstadje, Aniche, ergens tussen Douai en
Valenciennes. De aanleiding toen was mijn ontmoeting met Joël Kulzsak,
een Fransman met Poolse roots. Zijn grootouders immigreerden zoals zo
veel Polen vanuit Poznan naar Le Nord om vooral in de mijnen te gaan
werken. Wanneer ik me realiseerde dat Le Nord ergens een Oost-Europese
multiculturele invloed heeft en dat Aniche vlakbij de passage van
Parijs-Roubaix ligt, besefte ik dat mijn twee grote liefdes, namelijk
Oost-Europa én de fiets, ergens verenigd worden in het Noorden van
Frankrijk. Daarom voelde ik een heel sterke drang om hier dicht bij
huis een fotoreportage te maken, zoals ik ze graag maak op mijn
fietstochten doorheen Oost-Europese landen.
Bijvoorbeeld, de eerste kasseistrook van Parijs-Roubaix tussen
Troisvilles en Inchy, omgedoopt tot 'Pavé Jean Stablinski', naar een
nordist met Poolse achtergrond die zevende werd toen Peter Post won in
'64, straalt een grauwheid uit op dezelfde manier als je die in
Oost-Europa kan vinden. Langsheen het parcours vindt je wel meerdere
zulke 'oost-europese taferelen'. Aangezien het parcours uit oude,
trage wegen bestaat, lijkt de vooruitgang tot daar iets minder snel te
zijn doorgedrongen. Langs de ene kant wil ik dit met mijn
fotoreportage aanklagen, maar langs de andere kant vind ik dit ook
romantisch. Dit klink misschien wat dubbel, maar ik denk dat menig
wielerliefhebber kan bevestigen dat de ellendigheid die de koers daar
uitstraalt juist ook de schoonheid uitmaakt van de koers.
Mijn fotoreportage over de échte Hel van het Noorden verschijnt begin
mei in een gloednieuw magazine voor de actieve fietser, Grinta. Er
zijn een vijftal kasseistroken die ik uitvoerig zal bespreken, niet
omwille van hun belang in de koers, maar wel als karaktervol
decorstuk. Het gaat me dus niet om de coureurs zelf, maar om het decor
waar ze doorheen fietsen.
Vlakaf: Ga je op 1 april enkel Parijs-Roubaix fietsen of plan je die
dag ook andere activiteiten?
Koen: Zelf kan ik die dag niet veel meer doen dan fietsen, dat zal je
wel begrijpen. Ik denk dat ik die dag het zwart voor mijn ogen zal
zien. Ik hoop op meewind, om eerlijk te zijn. Maar uiteindelijk is het
ook de bedoeling om er niet alleen 'mijn' Parijs-Roubaix van te maken,
maar ook 'onze' Parijs-Roubaix. Daarom vertrekt op die dag om 10u 's
morgens ook een groepje mensen aan café de Zoete Inval hier in
Hansbeke. Iedereen kan zich hierbij voegen tegen een democratisch
prijsje voor het vervoer. Wie wil meegaan kan zich inschrijven door te
mailen naar koen.deflandrien@gmail.com. Deze mensen zullen langsheen
het parcours twee exposities rond dit project kunnen gaan bekijken. Er
zullen foto's over Aniche te zien zijn en foto's en tekeningen over
het parcours. Daarnaast kunnen ze mij natuurlijk ook steeds
aanmoedigen. Op het einde kan iedereen mee in de vélodrome van Roubaix
... dan kunnen ze mij misschien eens in het echt zien vallen (lacht).
Vlakaf: Tot slot: wat voelt een nu toch reeds doordreven
kasseistrookvreter bij onze Hansbeekse kasseistrook in de Rostraat?
Valt die te vergelijken met de kasseistroken in Parijs-Roubaix?
Koen: Wel, eigenlijk niet echt. In vergelijking met de kasseistroken
in het Noorden is de Rostraat eerder een lachertje. De kasseien in de
Rostraat liggen echt wel nog deftig. De Rostraat valt het meest te
vergelijken met de kasseistrook van Willems naar Hem. Dat is de
voorlaatste kasseistrook van de koers en ze krijgt van de
organisatoren 1 ster mee. Als je weet dat ze tot 5 sterren gaan, zal
je ook wel doorhebben dat de Rostraat binnen het Parcours van
Parijs-Roubaix zeker geen scherprechter zou zijn. Eens ik de strook te
Hem zal bereikt hebben, ben ik zeker van de meet te bereiken en ben
ik dus eigenlijk bijna 'thuis'.
We wensen Koen veel succes toe tijdens zijn hellekoers. Wie wil kan nu
reeds foto's tekeningen bekijken op zijn blogspot op
http://koeninlenord.blogspot.com .
Subscribe to:
Posts (Atom)
