Misschien wel evenveel als alle kasseistroken samen, een kleine dertig dus.
Maar wanneer ik er echt in geloof zal ik er wel geraken die dag. In het zog van mijn dappere helden, ga ik de strijd aan met mezelf. Het wordt een solovlucht, dat is zeker.
Mij wegsteken in enen zijn wiel zal dus niet lukken. Gaten toerijden is evenmin aan mij besteed.
Voor den donkeren in Roubaix arriveren zal meer dan volstaan, want ik zal genoeg koppigaards te verteren hebben, zolang ik ze kan zien, zijn ze te smaken. Dus lieve vrienden, den eersten van de vierde maand, ben ik voor één keer julie held.
Dromen zijn er om waar te maken...
